به گزارش پایگاه خبری تحلیلی برنج نیوز؛ اما این سوال در ذهن ایجاد می شود: برنج هیبریدی چیست؟
برنج ترکیبی یکی از شاهکارهای دانشگاهی مرحوم یوان لانگ پینگ است. او در سال ۱۹۶۴ شروع به تحقیق در مورد برنج هیبریدی کرد و با موفقیت اولین گونه برنج هیبریدی پرمحصول جهان به نام Nan U-2 را پرورش داد. نتایج تحقیق و اصلاح برنج هیبریدی “یوآن” و همکارانش از سال ۱۹۷۶ در سراسر چین کشت، ترویج و منتشر شده است و باعث افزایش قابل توجهی در برداشت واحد و کل برنج در این کشور شده است.
در عین حال، تحقیقات را متوقف نکرد و بر برنج فوق هیبریدی تمرکز کرد. در نتیجه، به اهداف برداشت ۱۰.۵ تن، ۱۲ تن، ۱۳.۵ تن و ۱۵ تن در هکتار در مزارع آزمایشی در سال‌های ۲۰۰۰، ۲۰۰۴، ۲۰۱۱ و ۲۰۱۴ دست یافته است.
چینی ها نظر خاصی در مورد غلات دارند. آنها اعتقاد راسخ دارند که غذا حرف اول را می زند. به همین ترتیب، “شی جین پینگ” رهبر فعلی چین نیز تاکید کرد: “ما نمی توانیم در مورد امنیت غذایی راضی باشیم.” ما نمی توانیم باور کنیم که غذا در هنگام ورود به یک جامعه صنعتی یک موضوع اختیاری باشد. ما نباید به بازار بین المللی تکیه کنیم و انتظار داشته باشیم که بازار بین المللی بیاید و مشکلات ما را حل کند.
همانطور که در بالا ذکر شد، چینی ها اهمیت تغذیه مردم خود را می دانند. پس از اینکه چین با استفاده از فناوری برنج هیبریدی به خودکفایی غلات دست یافت، چین بلافاصله تلاش هایی را برای ترویج و اشاعه این فناوری در سراسر جهان به ویژه در کشورهای در حال توسعه آغاز کرد تا به حل مشکل کمبود مواد غذایی در جهان کمک کند.
از سال ۱۹۷۹، تنها سه سال پس از معرفی برنج هیبریدی در چین، چین فناوری برنج هیبریدی را در نزدیک به ۷۰ کشور در آسیا، آفریقا، آمریکا و اقیانوس آرام جنوبی تحقیق و ترویج کرده است. در حال حاضر بیش از ۶۰ کشور و منطقه در سراسر جهان اقدام به کشت و ترویج برنج هیبریدی کرده اند. کشورهایی مانند ویتنام، هند، فیلیپین، بنگلادش، پاکستان، ایالات متحده، برزیل و ماداگاسکار حتی تولید تجاری برنج هیبریدی را آغاز کرده اند. سطح زیرکشت سالانه برنج هیبریدی در این کشورها نیز به حدود ۷ میلیون هکتار رسیده است و این رقم برنج به طور متوسط ۲۰ درصد بیشتر از ارقام محلی عملکرد دارد.
در سال های اخیر، با ادامه طرح کمربند و جاده، چین بیش از ۱۴۰۰۰ متخصص کشاورزی از جمله در زمینه فناوری برنج هیبریدی را در بیش از ۸۰ کشور در حال توسعه آموزش داده است.
چین معتقد است که حق امرار معاش اساسی ترین حق بشر و رهایی از گرسنگی یکی از مهمترین حقوق آن است. این درک مشترک اکثر کشورهای در حال توسعه در مورد غلات است و با برخی شعارهای توخالی درباره حقوق بشر تفاوت اساسی دارد.
